Ben bir öğretmenim;
Yol bilmezliğime bakmayın bulvarlarda,
Anaforunda yittiğim şehirlerin ilk mimarı benim.
İlk ben taşıdım alfabeyi Hakkari’de bir köye
Ve şu karanlık köylerin ışıyan bendim ufuklarında.
Ben bir öğretmenim;
Uzak köylerde, boncuk gözlü çocukların
Bahtı kadar soğuk ellerini
Isıtırken ellerimde,
Hayalleri kadar büyürüm gözlerinde.
Ve yoğrulur eşref-i mahlukatın ruhu avuçlarımda.
Ben bir öğretmenim;
Ne bir şöhret bulmuşum
Ne bir gün, dört dörtlük mesud olmuşum.
Hep derdimi sevmişim;
Çilemle yoğrulmuşum.
Yüreğim, en ağır sevdalara hamal
Ve taşınmaz bir yük, dünya omuzlarımda.
Ben bir öğretmenim;
Tebeşir tozlu parmaklarım aydınlatır geceyi!
Büyür umutlarım,
Büyür çocuklarım
Ve gün olur, ben doğarım ülkemin ufuklarına!
Bican Veysel Yıldız